Đắk Lắk en Đà Nẵng

Hoihoi,

Het is al weer een paar dagen geleden dat ik mijn blog bijwerkte. Ondertussen zit ik in Hoi An, aan de kust in het midden van Vietnam, zo’n 500 km van Buon Ma Thuot.
Ik had jullie vertelt van de trip achter op de motor naar de waterval. ’s Avonds ben kwam ik (op zoek naar een plek om de volgende ochtend te kunnen ontbijten) langs de koffie- en theehuis van Nghe. Die foto hebben jullie allemaal op facebook kunnen zien. Hij was net begonnen met zijn restaurant en sprak zeker voor een Vietnamees erg goed Engels. Tot aan het avondeten heb ik met hem zitten kletsen en daarna had hij een tip om te gaan eten. Een doe-het-zelf-loempia-restaurant, alle ogen op mij gericht, maar ik wist dus hoe het werkte.
De volgende morgen eerst op zoek naar een plek voor ontbijt. Dat bleek nogal een opgave (als je liever geen noedels of rijst als ontbijt hebt). Zelfs in de supermarkt hadden ze hier geen brood. Gelukkig vond ik na enige tijd een bakkerij. Meer banketbakker dan iets anders, maar ze hadden ook sandwiches en croissants. Dus heb ik ook meteen lunch ingeslagen.
Daarna naar een touragent geweest. Eigenlijk had ik morgen willen reizen naar Da Nang, maar er waren twee opties, de nachtbus of het vliegtuig op zaterdag. Dat levert dus in elk geval een volle vrijdag op. Ruimte voor Yok Don, het grootste nationaal park van Vietnam tegen de Laotiaanse grens aan. Ik heb aabgegeven dat ik botanicus ben en dus wel iemand met verstand van zake wil. Verder mag hij alle rompslomp met de bus regelen.
Vervolgens ga ik terug naar de moto-stop voor een moto-taxi naar de botanische tuin, de reden dat ik in deze stad ben uitgekomen. Nou dat viel even flink tegen. Ik zag één bloeiend exemplaar en dat zat achter een gesloten hek, waar niemand de sleutel van had. Een beetje een tegenvaller dus. Het gaf wel ruimte voor het provinciaal museum. Een enorm gebouw, maar de collectie was denk ik niet groter dan het Kijk- en Luistermuseum bij ons in het dorp. ’s Avonds zoals ze het zelf noemden “Chinese cuisine” gegeten: dim sum en hotpot. Hotpot is een grote pot bouillion, waar je je eten in klaar maakt. Ik deed dat netjes, zoals bij fondue stukje voor stukje, maar nee, net als bij Fondue Boerenjong (voor iedereen onder de 40: sketch het is Gerard Cox en helaas niet te vinden op YouTube) gooi je alles in die pot en eet het dan op. Best smakelijk, maar waarom ze het er niet zelf al in gooien, snap ik niet helemaal. Vervolgens (tot sluitingstijd) nog wat gaan drinken bij Dong Ho Cat.

Om acht uur de volgende ochtend stond ik bepakt en bezakt klaar voor de excursie. Snel nog even boodschappen gedaan bij de bakker. Coffeeshops gaan al om zes uur open, maar de supermarkt begint pas om half tien. Dus bij een mimimarkt de nodige ijsthee ingeslagen. **Intermezzo: Het goede van de ijsthee hier is dat de Stevia-sering van de maatschappij hier nog niet heeft toegeslagen. Er zit hier gewoon nog suiker in de de ijsthee en de Sprite. Heel prettig!** Bij het nationaal park bleek dat de plantenkenner vandaag toch niet kon, dus ik kreeg daar mijn geld voor terug, wel kreeg ik een email om mijn foto’s op afstand te laten determineren. Ook fijn. We liepen vooral in het bladverliezende bos. In de droge tijd verliezen de bomen hier hun bladeren, om net als bij ons de winter, de moeilijke tijd in rust door te komen. We zagen ook wat beesten: een specht met een gele kop, een arend, een Indische vleermuisparkiet, een ijsvogel en wat reigers.
We einigden de tour in een dorp van de ÊĐê een etnische groep, die in langhuis (longhouse) op palen wonen.
Aan het eind van de excursie bezochten we nog Chùa Sắc tứ Khải Đoan, de oudste tempel in de hooglanden van Vietnam. Bijzonder hoe oud en nieuw zo ineen vloeien.
De bus naar Da Nang was een bijzondere ervaring. Het is een slaapbus, met drie lange rijen stoelen, aan bijde zijkanten en in het midden van de bus. De stoelen liggen bijna vlak, als een bed, twee boven elkaar. Groot genoeg voor een gemiddelde Vietnamees. Je begrijpt het al: mijn onderbenen pasten er niet meer in. Oja, en mijn bergschoenen moesten uit en die kreeg ik een plastic zak mee. Voor flipflops is ruimte onder de stoel, maar een Meindle Superperfect past daar dus niet in, laat staan twee van die gevallen! De reis duurde 12 uur, maar al met al heb ik best wel wat kunnen slapen.

Om kwart voor zeven stond ik dus aan de deur van het hotel. Ik mocht eigenlijk pas om 1 uur de kamer in. Behalve als ik de early check-in boete betaalde. 100.000₫ nog geen 5 euro, verkocht! Dus eerst wat bijgeslapen en toen de stad in. Da Nang heeft wat weg van Den Haag. Aan de ene kant heb je de grote stad met alles wat daar bij komt kijken, aan de andere kant de badplaats met een boulevard, hoge hotels en resorts. Er wordt zeker aan de kust druk gebouwd. Over een paar jaar is de hele kust volgebouwd met hotels en kun je de zee alleen bij een duur resort bereiken.
Het hotel heeft gelukkig wel fietsen, dus tegen 11 uur ben ik met de fiets vertrokken voor een verkenning van de stad. Eé van de stops was het Champa-museum. Champa zijn een volk dat ongeveer gelijktijdig met de Khmer leefde en hun religie en kunst zijn door elkaar beïnvloed. Verder bezocht ik een Cao Dai-tempel. Die had ik al in Buon Ma Thuot gezien, maar pas op de laatste avond legde Nghe uit wat het betekende. Cao Dai is een jonge godsdienst, die Christendom, Boeddhisme, Taoisme en Islam probeerdt te vereningen in een monotheistische godsdienst. Aan het eind van de middag heb ik geprobeerd naar de grote Bodhisattva te fietsen. Ik parkeerde mijn fiets onderaan het beeld, maar de trap naar boven was door een hek afgesloten. Pas de volgende dag zag ik dat 100 meter verder om de bocht van de berg de ingang lag.
Ik at bij een seafood restaurant Cobia, een blijkbaar nieuwe vis, met een stevige structuur. het heeft wel iets weg van zwaardvis, maar wordt net als Tilapia gekweekt. De moeite waard om eens op te letten bij de visboer.

Gisteren ben ik eerst naar Marble Mountains gefietst, zo’n 10 van het hotel. Een puist marmer in het landschap met een complex aan tempels en grotten erop. Erg toeristisch, maar zeker wer de moeite waard. Aan de andere kant van de stad ligt een berg waar apen zouden wonen. Ik nam een moto-taxi naar de berg en begon een wandeling op zoek naar apen. Ik zag er twee van twee verschillende soorten, een Beermakaak stak de weg over en de zeldzame Roodscheendoek zat hoog in de boom, zijn lange staart goed zichtbaar. Helaas was de route iets te uitdagend, dus toen ik na een kwart een lift achter op een motor kreeg aangeboden naar de top, sloeg ik die niet af. Vanaf de top lukte het me om met een auto mee naar beneden te liften.
Beneden had ik een soort van seafood barbecue buffet met allerlei soorten vis en schaaldieren. Scheermessen en zakpijp had ik bijvoorbeeld nog niet eerder gegeten. Favoriet van de avond was rog, waarschijnlijk niet echt verantwoord, maar wel erg lekker.

Aan het eind van de avond weer de stad in. Da Nang heeft veel bruggen en die zijn allemaal uniek. ’s Avonds zijn ze bovendien nog eens mooi verlicht ook. De meest bijzondere brug is de Drakenbrug. Elke avond staat het verkeer voor vijf minuten stil en spuwt de draak vruur. Heel bijzonder.

Nu ben ik dus in Hoi An een oude havenstad aan de Zuidchinese Zee, en UNESCO Werelderfgoed. Maar daarover volgende keer meer.