Midden-Amerika (VI en laatste)

Morgen om deze tijd zet het vliegtuig de landing in naar Philadelphia, mijn reis komt ten einde.

Een week geleden, toen ik de vorige mail schreef zat ik nog in de bergen in San Christobal. De dag erna ben ik met de bus naar Palenque gegaan. Hemelsbreed was het zo’n 100 km maar omdat we om een berg heen moesten duurde het veel langer. De bergen stopten echter heel abrupt, een soort “End of the World”-gevoel (Sri Lanka) je kon heel ver het vlakke land zien. Het stadje Palenque stelt niet zoveel voor. Het hostel dat ik had, stond in een stukje van het dorp (net buiten het dorp eigenlijk) vol bomen, dus het was er minder warm maar alles is relatief. Ik had een eigen bungalow, erg prettig. De eerste kamer die ze leieten zien was slechts 6 euro goedkoper, maar wel donker en warm, dus deze beviel veel beter.

      

De volgende dag heb ik het archeologisch park bezocht. Vooral de grote tempel was erg mooi, maar er was best veel aan inscripties en bewerkingen bewaard gebleven, dus dat was erg mooi. Daarna heb ik een waterval bezocht. Het was een grote waterval, waar je achterlangs kon lopen. Vlak voor ik weg ging, scheen de zon heel mooi in de waterval met regenbogen in het opspattend water. Ik ben heel benieuwd naar die foto’s.

De dinsdag was een lange dag in de bus: 8 uur rijden, van Palenque naar Merida. Het was behoorlijk koud in de bus, met de airco op 18 graden, toen ik buitenkwam was het ineens meer dqan tien graden warmer. Nadat ik in het bed en breakfast had ingecheckt, was in in de stad net te laat voor de grote parade van carnaval. Er waren overigens weinig mensen verkleed en verder veel optredens zoals met de Heideweek. Ik had meer het gevoel van een braderie in het Ginneken / Heideweek op het Plein (doorhalen wat voor jou niet van toepassing is) dan Carnaval.

  

De volgende dag was de beurt can Chichen Itza, dé grote pyramide. Die was inderdaad erg indrukwekkend. Net als het ball court met stenen ringen. Het was erg wel heel erg warm en zonnig. Zodra ik het park binnenging voelde ik de zon een aanval op mijn huid doen. Dus snel gesmeerd om verbranden te voorkomen. Ik heb de hele dag in Chichen Itza rondgelopen en veel gezien. Het is alleen erg jammer dat het er zo druk is (al gaan de meeste bussen na 1 uur weer weg) en dat alles is afgezet. In tegenstelling tot alle andere sites kun je nergens op of in. Toen ik om halfvijf naar de uitgang ging, bleek ik de bus net gemist te hebben. De volgende zou om half zes gaan, maar dat werd pas zes uur. Het duurde dus tot acht uur eer ik in het restaurant zat. Daar had ik wel de meest lekkere kip op, die ik me kan herinneren: Pollo X’Catic. Erg aan te bevelen!

   

Ik had me voorgenomen om de donderdag de Ruta Puuc te doen, langs een aantal kleine sites, eindigend in Uxmal. Toen om half zeven de wekker ging, besloot ik dat echter niet te doen en bleef nog anderhalf uur liggen. Heerlijk! Dus ging ik alleen naar Uxmal. Vergeleken met Chichen Itza een rust en als bonus mochten we weer overal op en in. Uxmal lag in een mooi droog, bladverliezend bos, dus daar heb ik ook wat in rondgelopen. Er zou een bus half drie gaan, maar dat vond ik te vroeg, dus gokte ik op een latere. Dat pakte niet helemaal lekker uit. Ik had om 4 uur alles wel gezien, maar de bus zou pas half zes komen. met het Mexicaans half uurtje werd dat dus zes uur. Gisteren had ik de korte bustocht van Merida naar Cancun. Daarvoor heb ik eerst bij daglicht wat in de stad gelopen, want die had ik alleen nog maar met straatverlichting gezien. Ook ondernam ik een poging voor een Scoutshop, maar beiden bleken gesloten, helaas. In Cancun had ik weer hetzelfde hotel als vorige keer. Ik had geprobeerd een natuur’tour te regelen maar dat viel niet mee. Uiteindelijk had ik wel iets, maar dat viel vanochtend heel erg tegen.

In plaats van een hele dag naar een eiland voor de kust met flamingo’s werd het twee uurtjes in de baai van Cancun. Het waaide te hard om buitengaats te gaan. Wel heel jammer. Dus vanmiddag naar het strand geweest en het waaide inderdaad erg hard. Wel de ideale trouwlocatie gezien (mocht het er ooit van komen).

Morgen dus weer terug, ik land overigens pas maandagochtend. Dinsdag weer naar kantoor (hopelijk geen werkoverleg 😉 dan beginnen we 9 uur stipt). Voor de laatste keer, groeten uit Mexico. Hasta luego,

Midden-Amerika (V)

Het is zaterdagavond en het is bijna een week geleden sinds mijn laatste mail. Momenteel zit ik weer in Mexico in een plaats met een lange naam: San Christobal de Las Casas. Het is een stadje in de bergen (2100 meter) dus overdag is het in de zon aangenaam, maar nu die onder aan het gaan is, wordt het frisser en zijn lange broek en trui wel prettig.

Mijn laatste mail eindigde in Guatemala City. Volgens velen een plek om over te slaan, maar ik vond het er niet onprettig. Maandagmorgen voor ik met de bus verder zou gaan, bezocht ik de ScoutShop. Dat is tevens het Landelijk Bureau, want er is maar één ScoutS hop. Op de website stond dat ze om negen uur open zouden gaan, maar doordat de dame van de shop zwanger was werd dat tien uur (plus een Guatemaltees kwartiertje). Jammer dat dat niet op de website stond. In de vijf kwartier ben ik vermaakt door een andere dame die op het kantoor werkte. Dat was niet gemakkelijk want ze sprak geen woord Engels, en mijn Spaans blijft beperkt. Het is een kleine organisatie (5000 leden) , maar één ding hebben ze goed voor elkaar: op hun nationaal kampeerterrein ligt een zwembad, misschien iets leuks voor ons nieuw landgoed. De shop stelde overigens niet veel voor, zelfs het installatieteken was niet op voorraad.

Aansluitend had ik de bus naar Antigua. Antigua was de oorspronkelijke hoofdstad van Guatemala, tot een aardbeving er een eind aan maakte in 1776. Het stadje staat op de Werelderfgoedlijst en dat is wel terecht. De straatjes zijn gezellig en kleurrijk. Er zijn heel wat kerken (en ruïnes van kerken), die het stadje een heel eigen sfeer geven. Erg leuk om rond te lopen. Hoewel het niet groot is, is de aanbevolen wandelroute 4 tot 6 uur. Mijn favoriet is de ruïne van Santo Domingo. De ruïne is op een heel mooie manier tot een sjiek hotel, congrescentrum en museum omgetoverd, waar je nog wel (grotendeels) in mag.

De volgende dag ben ik naar de vulkaan Pacaya geweest, want hier kon je volgens de folders tot bij he magma komen. Helaas was dat niet meer zo. na de uitbarsting van 2010 kwam je niet verder dan de eerste vage tekenen van waterdamp. Dan heb ik in IJsland wel spectaculairder gezien. Hoewel de wandeling best mooi was, ging ik er met een ander doel heen en viel het dus tegen.

Woensdag was een rampdag. Alles ging fout. het begon al bij het opstaan: ik kon mijn buskaartje nergens vinden. Stress. Het kantoortje was om half acht natuurlijk ook nog dicht. Uiteindelijk vond ik het een uur later terug, in mijn broekzak. De reis naar Chichicastenango (kortweg Chichi), ging verder goed. Ik besloot eerst geld te gaan halen bij Western Union, want ik had niet veel Quetzals meer op zak. Bij de eerste bank stond een sticker van WU op de deur, maar nee, dat hadden ze niet. Bij de tweede bank konden ze het transfernummer niet vinden; ik moest maar een andere bank proberen. Bij de derde bank lukte het wel om het nummer te vinden, maar mijn naam was niet goed. Het was opgestuurd naar Marcel Baartmans en ze geloofden bij de bank ook wel dat ik dat was, maar mijn paspoort zei iets anders en dat trok het systeem (volgens hen) niet. gebeld met WU, geen resultaat. Ook het continue sms-contact met Rien en zijn telefoontje naar WU-Nederland (waarvoor ik hem overigens erg dankbaar ben) leverde niets op. Omdat ik het hotel toch moest betalen besloot ik wat reserve dollars te wisselen (daar zijn ze immers voor). Ondertussen heb ik in Mexico weer geld kunnen ophalen, dus de geldzorgen zijn weer voorbij. Dank je wel, Rien.

Het pension waar ik zat was erg vriendelijk en dacht erg mee. Ook toen ik mijn USB-stick kwijt was. Mijn foto’s! Weer stress, voor de derde keer. De dame van het pension had gebeld naar Antigua, maar daar was niets gevonden. Nogmaals gezocht in mijn rugzak en …. ja hoor zat er wel in. Niet waar het hoorde, maar gevonden. Toen besloot ik het stadje maar in te gaan. Ik was naar Chichi voor de indianenmarkt van donderdag, maar ook op woensdag was veel te koop. Ik heb hard gezocht naar souvenirs. Voor een paar mensen ben ik geslaagd, maar voor mijn neefjes en nichtjes niet. De T-shirts waren zo kinderachtig dat ik daar bij een 14/16 jarige niet meer mee aan hoef te komen en sieraden voor de dames vind ik veel te ingewikkeld. Hopelijk lukt het nog. Wat wel gelukt is, is het bezoek aan de kapper. Het was geen bijzondere ervaring, maar de jongen deed erg zijn best en ach voor Q10, kun je ook niet klagen (dat is ongeveer een euro).

Op de markt dag heb ik veel foto’s van vrouwen in klederdracht gemaakt. De kleuren op de markt zijn heel bijzonder en niet in een foto te vangen. Ook bijzonder is de kerk. De Spanjaarden hebben die naar goed gebruik op een Maya-heiligdom gebouwd en dus voeren de Mayas nog steeds Maya rituelen uit. De kerk ligt bezaaid met rozenblaadjes en overal staan kaarsjes (vooral in het middenpad).
Buiten zwaaien ze met conservenblikken met gaten, waar ze een soort wierook in branden en de rook hangt in de hele kerk. 

Net buiten een dorp was nog een Maya-heiligdom. Daar maakten ze van de wierook een stapeltje, verspreidden daar een dertigtal kaarsjes over uit, een grote cirkel met dennennaalden (ja, ze hebben hier dennen, maar wel met vijf naalden, daaaaag ezelsbruggetje). Daaroverheen werden dan rozenblaadjes gestrooid en dan ging de fik erin en werden er gebeden opgezegd.

Vanuit Chichi had ik een lange rit naar San Christobal. Ik en begonnen aan de terugweg en dat gaat in drie stappen van 8, 5 en 8 uur. Ik zit nu dus in San Christobal. Een stadje dat vergelijkbaar is met Antigua. De koloniale spaanse sfeer hangt er nog steeds. Ook zijn er veel (andere) indianen, die allerlei prullaria proberen te verkopen. Ook zijn er overal schoenpoetsertjes, vanaf een jaartje of 9 lopen ze de hele dag iedereen aan te spreken om hun schoenen te laten poetsen.

Morgen heb ik de bus naar Palenque, dat is weer bij een Maya-site. Ik ben er erg benieuwd naar. Nu heb ik honger en ga ik eens wat te eten opzoeken. Ik hoop dat het net zo lekker wordt als gisteren. Groetjes vanuit een zonnig San Christobal, morgen in Palenque ben ik de bergen weer uit en wordt het weer echt warm.

Midden-Amerika (II)

Hoewel de temperatuur nog aangenaam is, is het vandaag een druilerige dag. Het is niet echt droog geweest en regen kun je het ook niet noemen, van dat weer waarbij je met veldwerk wel kunt werken, alleen je papier na een half uur niet meer meewerkt. Ik heb de hele dag geen regenjas aangehad (soms wel de paraplu op) en toch was het in alleen een (vochtig) T-shirt niet koud.
Op zich was het wel jammer, want vandaag was ik naar Crooked Tree, een vogelreservaat waar de grootste vogel uit de Amerika’s overwintert: de reuzenooievaar. Druilerig weer is niet optimaal om te gaan vogelen, maar gelukkig heb ik deze ooievaar gezien, samen met Witte ibissen, Kaalkop-ooievaars, Koerlan en heel veel Rode Tiran. Uiteraard veel Tillandsia’s en zelfs een bloeiende orchis. Ook komen er krokodillen, tapirs en jaguars voor. helaas heb ik alleen de eerste gezien.
Crooked Tree is een eiland midden in een groot gebied met water. moerassen en ooibossen. Het is een Ramsar-wetland en geniet internationale faam vanwege de vele overwinterende vogels. Het was er ook wel heel mooi, maar in de regen ga je niet op je gemak een tien minuten zitten wachten tot de vogels vanzelf naar je toekomen 😉

 

Gelukkig was het alle andere dagen mooi weer. Mijn vorige mail eindigde met de mededeling dat Andres (mijn gids) en ik naar Tulum zouden gaan. Tulum is een bijzondere Maya-site omdat ze aan zee ligt. Het was was er ook helder blauw. Tulum voldeet helemaal aan het beeld wat je zou hebben van een opgraving: een keurig gazonnetje met daarin de ruïnes.
Er waren weinig detail aan de gebouwen meer te zien, maar ze lagen er prachtig bij. Op het terrein waren ook heel wat Zwarte leguanen te zien. Het enige minpuntje was eigenlijk dat het twee uur met de bus van Cancun verwijderd was.

Maandag ben ik met de bus van Cancun naar Orange Walk in Belize gegaan. Om met daglicht aan te komen (de zon gaat hier ook rond half zes onder) ben ik vroeg vertrokken. De jetlag is me hierbij terwille. Thuis is om 8 uur de bus hebben een grote opgave, maar nu ben ik steeds om 6 uur wakker en uitslapen lukt niet echt. Om half 2 was ik in Chetumal, de Mexicaanse versie van Roosendaal. Een taxi bracht me naar een ander (kleiner) busstation. Daar stond de bus naar Belize al klaar. Zo’n type Amerikaanse schoolbus. Iemand vertelde me dat de meeste auto’s in Belize in Amerika tweedehands worden gekocht en dan door Mexico naar Belize worden gereden. Het was een half uurtje naar de grens en vervolgens nog anderhalf uur naar Orange Walk. Aan de Mexicaanse grens bleek mijn passie voor geüniformeerde mannen maar weer eens: het ging verkeerd. Het is ook altijd hetzelfde. Ik zou terug moeten naar Chetumal om tax te betalen. Gelukkig redde de conducteur van de bus me. Kostte wel 3 euro aan omkoopsom. Aan de Belizeaanse kant ging alles wel soepel. Om halfvijf stond ik op het “busstation” van Orange Walk.

Mexico is heel duidelijk een tweede-wereld land, net als Thailand bijvoorbeeld. De wegen zijn goed. Er zijn goede supermarkten. Mensen zijn niet rijk, maar zeker ook niet arm. (Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen en dieper naar het zuiden waren steeds vaker huisjes met een ” rieten” dak of golfplaten dak). Over het algemeen is het allemaal niet slecht.
Belize is een heel ander verhaal. Er zijn hier veel huizen, die wij nog zouden afkeuren als schuurtje. Houten bouwsels met gaten en kieren. Mensen zijn wel goed gekleed, maar ook in de restaurants zie je het terug (zodra je niet in de twee toeristenrestaurants bent): zeil op de vloer, plastic tafelkleden, plastic borden, wit (nouja min of meer wit) gekalkte muren. Het is schoon, dat wel. Dat zijn de straten niet. Nu met de regen valt het wel mee, maar gisteren was er zo nu en dan duidelijk riool te ruiken. De hoofdstraat is eigenlijk de enige met een fatsoenlijk wegdek, de rest is een gatenkaas met kuilen
naast de weg. De highway 1 (die van noord naar zuid door het land loopt) is te vergelijken met een provinciale weg ergens in Friesland (maar dan wel zonder belijningen). Ik kon ook uitgebreid midden op de weg gaan staan om een foto te nemen.

Gisteren ben ik met een toer naar Lamenai geweest. Dat was erg mooi. Eerst een boottocht van 35 km over de rivier met Brulapen en Slingerapen, krokodillen, schildpadden, vleermuizen en heel veel vogels: Grote zilverreigers, Northern Jacana, ijsvogels en veel meer. Doel van de reis was de Maya-site Lamenai. Dit is een van de grootste sites in Belize. De gebouwen liggen in een bos van voornamelijk Cohune palmen. Je loopt dus steeds een stukje door het bos naar de volgende site. Er waren hele mooie tempels als de Maskertempel en de hoge tempel (wel 33 meter hoog, dat is volgens de gids 11 verdiepingen in ee flatgebouw). Vanaf de hoge tempel had je een magnefiek uitzicht over het bos en de rivier.

Morgen ga ik door naar Belize stad. De dag erna wil ik kijken of het lukt om naar de Roodvoet-jan-van-Genten te gaan.

Midden-Amerika

Het is nu 9 uur in de ochtend en ik zit in een uurtje tussentijd even mijn mail te lezen. Voor degene die het nog niet wisten: ik zit in Mexico en reis de komende maand via allerlei Maya-locaties naar Belize, Guatemala en terug naar Mexico. Over een uur gaan we naar Tulum een Maya-locatie aan zee, een uurtje van Cancún.

Het is hier nu 25 graden. Voor de lokalen is het erg fris. Ik moet ook zeggen dat het om middernacht met alleen een blouse met korte mouwen wel erg fris was. Maar verder hoor je mij niet klagen. Ik las in de krant dat er weer een weeralarm is. Veel sterkte. Kreeg zelfs een sms van de NS, die weten je zelfs hier te vinden.

Even twee dagen terug. Mijn reis ging op zich erg vlot. Bij het inchecken werd al gemeld dat mijn Visa Waiver Form was geaccepteerd, anders had ik niet kunnen inchecken, dus dat is een opluchting. Ook het “Mag ik Amerika in” intervieuw stelde niets voor. De stress sloeg pas toe bij de douane controle in Philadelphia. Portemonee kwijt. Peeuw, paniek, Ramp, Stress. Gelukkig reageerde Rien als reddende engel snel op mijn sms-je en is alles nu weer onder controle. Hij heeft geld overgemaakt met Western Union en dat kon ik hier gisteren van de bank halen. Dat is een hele opluchting.

Gisteren was een bijzondere dag. Om 1 uur had ik met mijn gids afgesproken. Ik had hem gevonden via GR. Daarvoor zelf een kort rondje door de stad gemaakt. Cancún is wel een aardige stad. Schoon, veel openbaar groen (alle middenbermen zijn parkjes met gras en bomen, vaak een meter of 5 tot 10 breed. Dat geeft een prettige stad. De strip met hotels is echter een ramp. Veel moderen betonnen hotels, hudje mudje. Niet prettig, maar blijkbaar is er vraag naar. Het houdt alle luidruchtige toeristen we weg uit het centrum. Er is niet veel te beleven in de stad, geen kerk, oude gebouwen ofzo. In een stadpark met hagedissen heb ik een aantal mooie close-ups kunnen maken.

Om 1 uur dus afgesproken met André. We begonnen met een rondje door downtown Cancún maar dat had ik als wel zo´n beetje gezien. Alleen het stadspark (zonder gras of bomen) had ik gemist. Daar is gratis WiFi voor iedereen. Dat is zowiezo wel goed te doen. We kochten wat te drinken en dronken dat op in mijn hotel. Daarna was de Mall een must-see. Blijkbaar is het hier (zoals ook in de USA) een vorm van vrijetijdsbesteding om naar de Mall te gaan. De volgende stop was een natuurreservaat / stadspark midden in de stad. Er zouden ook veel dieren en vogels zitten volgens het informatiebord,
maar daar zagen we niets van, behalve de Roodwangschildpadden in de vijver.

Vervolgens gingen we iets eten bij een lokale vorm van de Makro. Bij het afrekenen wilden ze mijn geld niet accepteren. Ik snapte er niets van, maar blijkbaar had je een pasje nodig. Een klant aan een ander loket hielp me en toen ik haar geld wilde geven zij ze dat ik gewoon bij de kassa moest afrekenen. Vreemd. Blijkbaar lukt het hier dus niet om zonder bonuskaart iets te kopen in de snackcorner.

In de taxi terug naar het hotel vroeg André of ik een Mexicaans huis van binnen wilde zien. Natuurlijk zei ik ja. Hij WhAppte een vriend en daar gingen we vervolgens heen. het was heel bijzonder. Niet zozeer het huisje. dat was klein: een woonkeuken, twee slaapkamers en een WC/douche. Nee, de mensen die er woonden en de mensen die in de loop
van de avond langs zouden komen. In het huisje woonde een vriendenstel van begin 20. In één van de kamers woonde nog een jongen. Het communiceren verliep moeizaam, maar met Google translate kwamen we een heel eind.
Het huis bleek een soort homo-safe-heaven te zijn. In de loop van de avond kwamen er steedsa meer jongens langs, tot we op een gegeven moment met eleven waren.
Het verhaal van het “vrouwtje” van het stel was het meest triest. Hij was behoorlijk verwijfd en verzekerde me dat hij in alles het vrouwtje was. Hij kookte voor zijn man, maakte schoon, had nail-extensions en een beauty-set waar mijn nichtjes jaloers op kunnen zijn. Hij was nu 19 en getrouwd met zijn man. Vier jaar geleden had zijn moeder hem op straat gezet met 50 dollar en een koffer kleren. Ze kon niet accepteren dat hij zo was. Nu is hij dus full time huisvrouw, zonder opleiding en zonder werk.

Nu dus naar Tulum en morgen door naar Belize. Geniet van de sneeuw, ik ga de zon weer in.